Pina Bausch'u, tiyatroyla çok yakın olduğum 90'lı yılların sonlarında duymaya başlamış, onu ilk kez 2002 yılı yapımı Pedro Almodovar'ın Hable con ella (Konuş Onunla) filmi sayesinde tanımıştım. Bilen bilir, Hable con ella hayatımın bir bakıma izdüşümü, yaşan(ma)mışlıklarımın perdeye yansımasıdır. Film, Pina Bausch'un Cafe Müller'i ile başlar ve sonunda da yine Pina Bausch'un Masurca Fogo'su ile biter. Film biter ama her dem taze "aşk" devam eder. Filmde Pina Bausch epey beyazperdede görülür ve o günden sonra bu filmi defalarca izleyen ben, danslarına daha da hayran kalırım. Onun anlatım sadeliğine, anlatımdaki mizah gücüne, hareketin dinamizmine...
Aslında bu kadar kelam dahi etmeyerek yıllar sonra tekrar İstanbul'da izleme şansına eriştiğimiz Pina Bausch'un İstanbul'u Nefes'in görselleriyle bu anma yazısını tamamlayacaktım ama kifayetsiz olan sözlerim çıktı bir kere...
Tanztheater Wuppertal, Muhsin Ertuğrul Sahnesi'nde geçen hafta Nefes'i üç gün sahneledi, ben de 24 Haziran'da izleme şansına nail oldum. "Bir şeyler sizi yakalıyor, içine çekiyor. Bu güzel denizin içinde olmak bir şans, ama nereye yönelmek istediğiniz çok önemli… Küçücük insanlar gibiyiz bu kentte…" diyor Pina Bausch.
İşte şimdi bu harika dans tiyatrosundan, İstanbul'un nefeslerinden kareler. Nefes, nefes, nefes...
0 yorum :
Yorum Gönder